به گزارش "صدای بانک" ، اگر معتقد باشیم تعریف سلامت همان تعریف مورد قبول سازمان جهانی بهداشت و همه کشورهای عضو آن یعنی "رفاه کامل جسمی، روانی و اجتماعی و نه فقط نبود معلولیت یا بیماری " است بسیاری از تحلیل ها در سطح فردی و اجتماعی متفاوت خواهد بود.
رفاه کامل جسمی، روانی و اجتماعی مفهومی بسیار گسترده تر از خدمات پزشکی شناخته شده مردم است. در واقع حداکثر سهم وزارت بهداشت از موضوع سلامت تنها 25 درصد است و 75 درصد سلامت خارج از مرز های نظام بهداشتی درمانی شکل می گیرد. به عبارت ساده تر اگر قرار است مسئولیت سلامت را به وزارت بهداشت تفویض کرد در بهترین نظام های سلامت دنیا می توان انتظار داشت به یک چهارم سلامت برای هر شهروند دست یافت.
"سلامت از همه چیز متاثر است و بر همه چیز اثر می گذارد" سلامت از حمل و نقل، صنعت، مواد غذایی، آموزش، روابط بین الملل و... تاثیر می پذیرد و بر همه اینها تاثیر می‌گذارد. به عنوان مثال اگر آموزش های رانندگی استاندارد در دسترس شهروندان نباشد نمی توان انتظار داشت  مرگ و میر و ناتوانی متعاقب تصادفات رانندگی کاهش یابد. همچنان که برای شهروندانی که دارو، الکل یا مواد مخدر استفاده میکنند نمی توانند از آموزش ها به درستی استفاده کنند. بحران کرونا نشان داد که سیستم های اقتصادی و اجتماعی در فقدان سلامت هیچگونه موفقیتی کسب نخواهند کرد. پیش بینی می شود، در سال 2020 رشد اقتصادی کشورهای دنیا به طور میانگین 2- خواهد بود.
مهمترین ذی نفع سلامت و خدمات سلامت به هر شکل آن بی شک مردم و ساختار های اجتماعی خواهد بود. در نهایت دولت ها در سراسر دنیا اگر چه از سلامت اثر می پذیرند اما این آسیب آنچنان که در سطح خرد جدی است، جدی نخواهد بود.کارخانجات اگر چه مدتی با افت تولید و فروش مواجه شده اند اما این افت موقتی خواهد بود. اما مردم یا به تعبیر دقیق تر خانوار ها به شدت تحت تاثیر عوارض بیماری کووید 19 خواهند بود.
بسیاری از افراد شغل خود را از دست داده اند یا مجبور شده اند پس انداز خود را مصرف کنند و اکنون با خطر فقر مواجه اند خانوارهایی به علت بیماری توان کسب درآمد خود را در مدتی نسبتا طولانی از دست داده اند و بخشی از افراد با غم از دست دادن عزیزان مواجه شده اند. همه اینها نشان می دهد آثار سلامت و بیماری به شدت برای خانوارها مهم است.
نه در ایران و نه در هیچ کجای جهان ظرفیت ذخیره برای مبارزه با بحرانی به این گستردگی وجود نداشت. نمی توان این نکته را نادیده گرفت که بزرگترین اقتصاد دنیا هم نمی توانست اقلام ضروری مورد نیاز شهروندان را فراهم کند و یا پیشرفته ترین نظام های سلامت دنیا که گاهی اندازه سرانه تولید ناخالص داخلی ایران تنها در بخش سلامت هزینه میکنند فاقد تخت های بیمارستانی آی سی یو به حد کفایت بودند. اینجاست که مساله مهم مشارکت مردم در سلامت خود، خود را نشان می دهد. نه در ایران و نه در هیچ کجای جهان نمی توان انتظار داشت نظام سلامت یا نظام سیاسی به تنهایی بتوانند همه ابعاد سلامت همه جمعیت را تامین کنند.
 بحران کرونا نشان می دهد مردم بر اساس اصول منطقی و نه الزاما اخلاقی در سراسر دنیا موظف اند مسئولیت خود در سلامت را بپذیرند و نقش خود را به درستی ایفا کنند. بخشی از این مسئولیت پذیری فردی و اجتماعی باعث خواهد شد فرد سلامت دیگران را حفظ کند اما بخش بزرگ تر و مهم تر از آن سلامت خود و خانواده است.
اگر اعضا جامعه بپذیرند که نقش خود را ایفا کنند و تک تک آن ها سالم بمانند در نهایت این امر به خیر اجتماعی منجر خواهد شد. خیری که منفعت آن برای همه خواهد بود. ماسک زدن افراد، رعایت فاصله اجتماعی مناسب، برگزار نکردن مراسم عروسی و عزا در شرایط کنونی همه می توانند باعث شوند سلامت به جامعه برگردد.
 تجربیات کشور های دیگر نیز نشان می دهد چنانچه مردم کشورهایی مانند آلمان یا بریتانیا نقش خود را در سلامت ایفا کنند نظام سلامت نیز خواهد توانست بیماری کووید 19 را مهار کند و کشندگی آن را کاهش دهد.
 استفاده از ماسک امروز به عنوان وظیفه اجتماعی برای هر فردی در همه دنیا پذیرفته شده است. در ایران نیز پویش «من ماسک می زنم» در شبکه های اجتماعی نشان از میل مردم برای ایفای نقش در سلامت خود و دیگران دارد. عزمی که اگر چه متعالی است اما هنوز به طور عمومی فراگیر نشده است.
لازم است مردم با استفاده از منابع معتبر مسئولیت خود در سلامت را بپذیرند و مانع از آسیب بیشتر این بیماری به خود، خانواده، مردم، نظام سلامت و ساختارهای اقتصادی و اجتماعی کشور شوند.